Gonca Kocabaş / Milliyet.com.tr – Nimet Tuna, Gaziantep’in Nurdağı ilçesi Sayburun Köyü’nde, yedi çocuklu bir ailenin altıncı çocuğu olarak dünyaya geldi. Çocukluk yıllarının dolu dolu geçtiğini belirten Tuna, köyde tüm akrabalarının çocuklarıyla birlikte yaz, kış, gece, gündüz demeden daima oyun oynadıklarını lisana getirdi. Gündüzleri inek gütmeye gittiklerinde bile oyun kurduklarını söz eden Tuna, “Kısacası memnunduk. Keşke daima çocuk kalabilseydik zira büyümeye çok hevesliydik ancak büyüyünce ne değişti ki? Bizim çocukken de gençken de daima sorumluluklarımız vardı. Köyde herkese düşen bir iş olurdu. Çocukken inekler güdülür, tavuklar yemlenirdi. Gençlik yıllarında ise tarla işleri hiç bitmezdi. Tüm yaz boyunca güneşin altında çapa yapar, hasat toplardık” dedi.
‘TANIDIKLAR BENİ GÖRECEK DİYE DAİMA SAKLANDIM’
“Ailem biber çiftçisiydi. Tohum atıldıktan itibaren kışa kadar daima tarladaydık. Güneşin altında çapa yapar, biber toplar, kuruturduk. Köyde küçük bir zirve vardı, o zirve yeşillendiğinde işin bittiğini anlardık. Yani yağmur yağıyor, tarlalar çamur oluyor ve çalışılmıyordu. Bu yüzden yağmuru çok severim zira tarla işlerinden daima kaytarırdım, hiç sevmezdim. Fakat tarlada arkadaşlarımla buluşabildiğim için bazen eğlenceli olabiliyordu” diyen Tuna, o yılları hatırlarken duygulandı.
“Toplumsal baskının en ağır yaşandığı, tutucu bir ailede büyüdüm. Ağabeyim Turgut, bana daima ‘Yarı açık cezaevindesin’ diye takılırdı. Sonra da eklerdi: ‘İyi ki çıkmıyorsun kızım, dışarısı senin bildiğin üzere değil.’ Gerçekten de kapıdan dışarı bakmanın bile yasak olduğu bir yerden çıkıp yurt dışında üniversite okumak ve bugün televizyonlarda görünmek aklımın ucundan bile geçmezdi” dedi.
“Babam belediye başkanlığı vazifesinden ayrıldıktan sonra Adil Konukoğlu, ona ‘Belediyeden çıkarılan personelleri işe alacağım, liste yap getir’ dedi. O an babama çalışmak istediğimi söyledim. Başta çok karşı çıkıldı lakin babam beni destekledi. Birlikte Adil Konukoğlu’nun yanına gittik ve çalışmak istediğimi söyledik. Mezuniyetim sorulduğunda, diplomam olmadığını belirttim ancak ‘Ne iş olsa yaparım’ dedim. Birinci işim hastanede temizlikçilikti. Bana birinci temizlikçi formasını verdiklerinde bu işin ne kadar sıkıntı olduğunu anladım. Kabullenmekte zorlandım ancak çalışmaya başladım. Ayrıyeten kalacak bir yerim yoktu; biraz ablamda, biraz dayımda kalıyordum. Tanıdıklar beni görecek diye daima saklanmak zorundaydım. Üç yıl boyunca bu çabayı verdim. Hastanede çalışanların birçok lise ya da ön lisans mezunuydu. Neden KPSS’ye girmediklerini, neden üniversite okumadıklarını daima merak ederdim. O süreçte, açıktan liseyi bitirdim ve okumaya karar verdim. Saklı de olsa, açıktan da olsa üniversite okuyacaktım ve bu işi yapmayacaktım.”
‘SIFIRDAN TEPEYİ, DORUKTAN SIFIRI GÖRDÜM’
Babası belediye başkanı olduğunda köyden ilçeye taşındılar. Tuna, okumak istediğini lisana getirdi ve açıktan lise eğitimini tamamladı. Üniversite imtihanına girerek örgün okumaya çekindiği için uzaktan eğitimle edebiyat kısmını seçti. Daha sonra yurt dışında eğitim alma kararı verdi. Ailesinin karşı çıkmasına karşın, artık köyden çıkmıştı ve geri dönüşü yoktu. Sonunda Makedonya’da Hukuk Fakültesi’ni bitirdi.
“Benim bile kendime itiraf edemediğim bir hayalim vardı: Avukat olmak. Ancak mezun olmama karşın denklik alamadığım için avukatlık yapamıyorum. Kendimi ‘avukat’ olarak tanıtamamak içimde büyük bir ukde olarak kaldı. Bugünkü Nimet, çok şey yaşamış, çok tecrübe kazanmış ve kabullenmeyi öğrenmiş biri. Zira sıfırdan tepeyi, doruktan sıfırı gördüm. Hayatta ne kadar uğraş edersen et, bazen işler olması gerektiği üzere ilerliyor. Tahminen bu, kolay bir kabulleniş üzere görünebilir lakin o denli değil. Köyden çıkmak için büyük çaba verdim, çok ağladım, çok zorlandım lakin geri dönmek hepsinden daha sıkıntı olurdu. Bu yüzden daima uğraş ettim, zira vazgeçme lüksüm yoktu. Fakat bugün, köydeyim. Planlarım ortasında Gaziantep ve köyüm yalnızca mecburi bir istikametti. Ailem burada olduğu için buradayım. Fakat madem döndüm, o vakit bu topraklara tohum olup yine yeşereceğim.”
‘6 ŞUBAT DEPREMLERİ’NDE MAHŞERİ YAŞADIK’
Hayatının en güç gününün 6 Şubat zelzelesi olduğunu belirten Tuna, “Mahşeri yaşadık. Yağmur yağıyordu, geceydi fakat her yer toz duman içindeydi. O çığlıklar, o çaresizlik tanım edilemezdi. O gece uyuyamamıştım, zelzele vurur vurmaz annemle babamın yanına koştum. İkisi de şoka girmiş üzereydi. Babam şuurunu kaybetmiş üzere kalkmak istiyordu, onu tutmaya çalıştım. Annem pencerenin önünde, peteğin yanında yatıyordu ve kıpırdayamıyordu. O an annemi tuttuğum üzere babamı da tuttum. Birkaç saniye sonra annemin yattığı duvar yıkıldı. O an çok soğukkanlıydım, daima şehadet getiriyordum, annemler de benimle birlikte dua ediyordu” dedi.
‘YANLARINDA KOCALARI OLMADAN BİRİNCİ DEFA DIŞARI ÇIKTILAR’
Nimet Tuna sarsıntı sonrası boş durmak istemedi. Nurdağı Zelzele Sonrası Uygunlaştırma Kooperatif’inin kuruluşu da bu dürtüyle başlamıştı. Sarsıntı sonrası devletin her türlü gereksinimlerini karşıladıklarını lisana getiren Tuna, “TYP (Toplum Faydasına Programlar) kapsamında her meskenden insanları işe aldı. Bunların büyük kısmı kadınlardı ve bu bayanların birden fazla tahminen de birinci sefer yanında kocası olmadan dışarı çıkıyor yahut birinci sefer kendi parasını kazanıyordu. Bu durum bayanlarda olumlu bir tesir yarattı. Ben de bunu fark ettim ve bayanlara kendi güçlerinin, varoluşlarının farkına varmaları için bir oluşum başlatmayı planladım. Bunu en uygun bir kooperatif çatısı altında yapabileceğimizi araştırdım, öğrendim ve böylelikle kurulduk” diyerek şunları söyledi:
“Ulusal ve memleketler arası pazarda yer almak ve enkazda çiçek açan bayanların öyküsünün herkese ilham olacak halde duyurmak istiyoruz. Kooperatif üyesi bayanlar öncülüğünde eğitim seferberliği yani okuma yazma ve bilinçlendirme hedefliyoruz. Yani ‘Okuyamam’ diyeni okutmak, ‘Çalışamam’ diyeni çalıştırmak, başaramam diyene ‘Başardın’ diyebilmek. Biz, asrın felaketinde bu vakte kadar var olan tüm birikimini bir gece de kaybetmiş insanlarız. Her meskenden bir cenaze çıktı desek yeridir, bu nedenle hepimiz tıpkı acıları yaşıyoruz. 20 metrekare bir konteynerin içinde oturup akşama kadar ağıt yakmaktansa birbirimize dayanak olup tıpkı acıları yaşamış beşerler olarak birlikte olacağımız bir oluşum için bir ortaya geldik ve kooperatifimizi kurduk. Nurdağı Belediye Başkanı Mehmet Yıldırır, Büyükşehir Belediye Lideri Fatma Şahin ve Valimiz Kemal Çeber bizlere her vakit dayanak oldular.”
‘KİMSEDEN MADDİ BİR BEKLENTİDE DEĞİLİZ’
Birçoğunun zelzelede eşini kaybetmiş bayanlar olduğuna değinen Tuna, “O yüzden hem severek hem de isteyerek çaba ediyorlar ben de onlara vesile olduğum için memnun oluyorum. Kooperatifimizde coğrafik işaretli biberlerden ürettiğimiz ve büsbütün güneşin şifasıyla kuruttuğumuz salçalarımız, pul biber, dolmalık kurular, kahvaltılık Antep sosu, içli köfte, matı, Antep yuvarlama bulunuyor” diyen Nimet Tuna kelamlarını şöyle noktaladı:
“Biber ve salça fabrikamız kuruldu, fıstık atölyesinin projesi yazıldı bekliyoruz, Rotary kulübü tarafından bir dikiş atölyesi kuruluyor ve son evresindeyiz. Tek külfetimiz şu an için markalaşma ve en değerlisi pazarımız yok, bu bahiste takviye arayışındayız. Yani kimseden maddi bir beklentide değiliz, kendi ayaklarımız üzerinde durup kendi yaralarımızı sarmak için uğraş ediyoruz. Yalnızca pazar konusunda bir arayışımız ve beklentimiz var, umarım sesimiz duyulur.”